Śląsku mój! – Słowo cudnego uroku.

-Ojczyzno! – Węźle uczuć tajemniczy.

Nie zdołam wezbranych myśli już toku,

Ni z rzewnych uczuć czerpanej słodyczy.

– Moja Ojczyzna – ks. Konstanty Damrot

Był księdzem katolickim, działaczem narodowym, poetą i publicystą. Wszystkie swe utwory podpisywał pseudonimem Czesław Lubiński.

Ks. Konstanty Damrot urodził się 14 września 1841 roku w Lublińcu. W Jego domu rodzinnym posługiwano się zarówno językiem polskim, jak i niemieckim. Z powodu panującej w domu biedy umieszczono Konstantego Damrota w domu sierot w Paradyżu, gdzie skończył szkołę elementarną. Do gimnazjum uczęszczał w Opolu, a w 1862 roku rozpoczął we Wrocławiu studia filozoficzne i teologiczne. Należąc do Towarzystwa Literacko-Słowiańskiego, piętnował śpiewanie podczas spotkań towarzyskich niemieckich pieśni. Był też członkiem polskiego Towarzystwa Górnoślązaków.

Jego młodzieńczy wiersz “Śląsk, moja ojczyzna” stał się hymnem śpiewanym podczas narodowych uroczystości. W trakcie studiów ks. Damrot został powołany do służby wojskowej    i brał udział w wojnie prusko-duńskiej.

W 1867 roku przyjął święcenia kapłańskie i został wikarym w Opolu. Po roku rozpoczął pracę jako wykładowca języka polskiego w Seminarium nauczycielskim w Pilchowicach, a następnie został dyrektorem takiegoż seminarium w Kościerzynie.

Pisał po polsku wiersze, ale też szkolne podręczniki. Dowodził, że nazwy śląskich miejscowości mają polską etymologię. Spośród Jego bogatej twórczości poetyckiej na uwagę zasługują: zawierający 68 pieśni zbiór wierszy “Wianek z Górnego Śląska”, a także tomiki “Z niwy śląskiej” i “Wiersze ostatnie”, zaś z utworów publicystycznych “Szkice z ziemi i historii Prus Królewskich”. Pisywał też artykuły do gazet, m.in. “Katolika” i “Nowin Raciborskich”.

Gdy zapadł na chorobę płuc, przeniósł się do klasztoru Braci Miłosiernych w Pilchowicach, gdzie zmarł 5 marca 1895 roku. Jego grób w okresie walki o przyłączenie Śląska do Polski stał się miejscem peregrynacji Górnoślązaków.